Piotr Skubida, Dariusz Teper oraz Piotr Semkiw z puławskiego Instytutu Ogrodnictwa podjęli się zbadania ewentualnych różnic występujących w wykorzystaniu pożytku przez rodziny usytuowane w tym samym terenie z pasieki stacjonarnej oraz wędrownej, przywiezionej na pożytek w odpowiednim terminie.
W wyniku przeprowadzonych obserwacji badacze ustalili, że pszczoły z dowiezionej pasieki wędrownej efektywniej wykorzystały pożytek rzepakowy, zarówno pyłkowy jak i nektarowy od pszczół z pasieki stacjonarnej.
Obserwacje wykazały, że średnia dynamika przyrostu powierzchni czerwiu w trakcie kwitnienia rzepaku była co prawda zbliżona dla obu grup rodzin, jednak wyniki zbioru miodu i pyłku już dość znacznie odbiegały od siebie w obu badanych grupach ( miód: 3,56 kg na rodzinę w pasiece stacjonarnej i 5,56 kg na rodzinę w pasiece wędrownej; obnóża pyłkowe: 41,6 g na rodzinę w pasiece stacjonarnej i 45 g na rodzinę w pasiecie wędrownej). Co więcej, w obnóżach pyłkowych pobranych z pasieki wędrownej stwierdzono dużo wyższy udział pyłku rzepaku (37,9% do 27,6%). w porównaniu do jego procentowego udziału w obnóżach pobranych z pasieki stacjonarnej (27,6 %). Natomiast w miodzie, średni procent pyłku rzepaku kształtował się na poziomie 67,9% (pasieka stacjonarna) do 89,8 % (pasieka wędrowna).
Badania zostały przeprowadzone w latach 2008-2009.
Opracowane na podstawie: Piotr Skubida, Dariusz Teper, Piotr Semkiw, Rozkład i stopień wykorzystania tych samych pożytków przez rodziny pszczele w pasiece stacjonarnej i wędrownej, Materiały z XLVII Naukowej Konferencji Pszczelarskiej w Puławach 2010, www.opisik.pulawy.pl
